Patryk Staruch (1999) is a Polish painter based in Cracow. His works bear hallmarks of autobiographical elements blurred by cultural overlays. Focusing on the constraints and traps set by everyday life, he emphasises the myth-making role of film and photography, influenced also by his fascination with the French New Wave, together with its psychoanalytic background as well as the male- and female-gaze. The artist compares his work to a film set: I arrange imagined or remembered scenes with the help of friends, create photographs, or cut selected frames from my own films as prototypes for future paintings. 

His works often relate to the night time, which Staruch finds as the easiest time to confront oneself or another person, allowing an escape from the daily attention deficit. For the artist it contains fear and anxiety that also penetrate into dreams, which are the next stage immediately after dusk, when the subconscious is most strongly expressed.

In the Planet, a disco ball, defined by its function of reflecting light, resembles the moon in night sky, provides visual setting for weekend rituals, establishing the metaphysical presence of the center. In other paintings, artificial light illuminates figures, either revealing them from darkness or overexposing them.

Collapse becomes precedent for overcoming barrier to intimacy between two men, addressing theme of male fetishes and the fragility of patriarchal values. Shore seems to show something quite different, moment of separation rather than reconciliation. Female figures dominate the scene, aware of the camera’s presence, acting autonomously. The artist treats this work as a tribute to feminist thought.

Patryk Staruch (ur. 1999) – polski malarz mieszkający w Krakowie. Jego twórczość charakteryzuje się elementami autobiograficznymi, maskowanymi przez warstwy kultury. Koncentrując się na ograniczeniach i pułapkach codziennego życia, artysta podkreśla mitotwórczą rolę filmu i fotografii. Pozostaje pod wpływem fascynacji francuską Nową Falą i jej psychoanalitycznym tłem, a także męskim i kobiecym spojrzeniem. Artysta porównuje swoją twórczość do planu filmowego: „Z pomocą przyjaciół aranżuję wyobrażone lub zapamiętane sceny, tworzę fotografie lub wycinam wybrane kadry z własnych filmów, które następnie stają się pierwowzorami mających powstać obrazów”.

Prace Starucha często przedstawiają sceny lub wydarzenia dziejące się nocą, ponieważ artysta uważa ten czas za optymalną porę konfrontacji z samym sobą lub drugim człowiekiem, dającą możliwość ucieczki od codziennego deficytu uwagi. Noc „jest przepełniona strachem i niepokojem, które przenikają również do snów – kolejnego po zmierzchu etapu, kiedy podświadomość pracuje najmocniej”.

Praca pt. Planeta przedstawia kulę dyskotekową – przypominający księżyc na nocnym niebie obiekt, którego domyślną funkcją jest odbijanie światła. Z powodu swojego usytuowania nie tylko zapewnia oprawę wizualną podczas weekendowych rytuałów, ale staje się metafizycznym centrum. W innych obrazach sztuczne światło padające na postaci wydobywa je z ciemności, czasem tworząc efekt prześwietlenia.

Upadek porusza temat męskich fetyszy oraz kruchości patriarchalnych wartości, stając się precedensem w pokonywaniu barier intymności między dwoma mężczyznami. Natomiast Brzeg zdaje się pokazywać coś przeciwnego – moment oddalania się, separacji. Przedstawiona scena jest zdominowana przez postaci kobiece, świadome obecności kamery, działające autonomicznie. Artysta traktuje tę pracę jako hołd dla myśli feministycznej.