Ant Łakomsk (2001) uses painting, sculpture, and installation in her practice. She is interested in clichés, metaphors, their simplifications, and wry reinterpretations. She uses a simple visual language, referring to intuitive, banal, and non-rational emotions. By juxtaposing symbols and objects, she explores the potential of their ambivalence.

The recurring motifs of trees, leaves, walls, or windows in her paintings provide the basis for building indefinite spaces related to collective consciousness. Paradoxically, by defragmenting and liquefying it, she reconstructs half-remembered and accidental stories or events. Often bypassing documentary means of expression, she emphasises the separation of man and memory. Łakomsk seeks to simulate mechanisms of remembering by taking advantage of the abstractness and unrealness of the familiar forms.

Łakomsk’s paintings combine figurative painting genres such as landscape, portrait, and still life. Treating them synthetically she points to the emotional tension between the protagonists and their surroundings. In her work, references to nature are a rudimentary issue – it is in nature that something sublime manifests itself. It transcends the time frame and experience of human actors. The relationship between the characters and the background relates to issues of memory, identity, and the ability of the landscape to produce new meanings and associations. By incorporating elements related to post-industrial society she plays with art history, for example English Romanticism or French Impressionism.

Ant Łakomsk (ur. 2001) – artystka posługująca się malarstwem, rzeźbą i instalacją. Interesują ją zwłaszcza klisze i metafory, uproszczone i przewrotnie reinterpretowane. Korzysta z prostego języka wizualnego, odwołując się do intuicyjnych, banalnych i nieracjonalnych emocji. Zestawiając symbole i przedmioty, bada potencjał wynikający z ich ambiwalencji.

Powtarzające się w jej obrazach motywy drzew, liści, ścian czy okien stanowią podstawę do konstruowania nieokreślonych przestrzeni związanych ze zbiorową świadomością. Fragmentaryczny i płynny charakter jej prac paradoksalnie prowadzi do rekonstrukcji wpół zapamiętanych lub przypadkowych historii i wydarzeń. Celowo rezygnuje z dokumentalnych środków wyrazu, podkreślając rozdźwięk między człowiekiem a tym, co pamięta. Łakomsk stara się stymulować mechanizmy pamięci poprzez nadanie dobrze znanym formom abstrakcyjnego i nierealnego charakteru.

Obrazy artystki łączą różne rodzaje malarstwa figuratywnego, przede wszystkim pejzaż, portret i martwą naturę. Traktując je syntetycznie, wskazuje na emocjonalne napięcie między protagonistami swoich prac a ich otoczeniem. Podstawowym motywem w twórczości artystki są odniesienia do natury – to w niej przejawia się coś wzniosłego, wykraczającego poza ramy czasowe i osobiste doświadczenie. Relacje między postaciami a otoczeniem odnoszą się do kwestii pamięci, tożsamości i zdolności krajobrazu do budowania nowych znaczeń i skojarzeń. Poprzez wprowadzanie elementów związanych z postindustrialnym społeczeństwem, artystka bawi się historią sztuki, na przykład angielskim romantyzmem czy francuskim impresjonizmem.